Diamenty laboratoryjne, znane również jako diamenty syntetyczne, hodowane lub tworzone przez człowieka, to prawdziwe diamenty, które powstają nie głęboko pod powierzchnią ziemi, lecz w zaawansowanych technologicznie, kontrolowanych warunkach. Dzięki przełomowym metodom, takim jak HPHT (High Pressure High Temperature) oraz CVD (Chemical Vapor Deposition), możliwe jest stworzenie kamieni o identycznej strukturze krystalicznej, składzie chemicznym, właściwościach optycznych i fizycznych, jak w przypadku diamentów naturalnych.

W przeciwieństwie do diamentów wydobywanych, diamenty tworzone w laboratoriach powstają w sposób zrównoważony, bez szkody dla środowiska i bez kontrowersji etycznych, co czyni je coraz bardziej pożądaną i świadomą alternatywą w świecie kamieni szlachetnych.

Jak powstają diamenty laboratoryjne? – Metody HPHT i CVD

Proces powstawania diamentów laboratoryjnych jest technologicznym cudem, który naśladuje lub udoskonala naturę.

1. Metoda HPHT – High Pressure High Temperature

Ta metoda odtwarza warunki panujące głęboko w płaszczu Ziemi. W specjalistycznej prasie umieszcza się niewielki fragment diamentu (tzw. ziarenko) w otoczeniu czystego grafitu (węgla). Następnie poddaje się go ekstremalnie wysokiemu ciśnieniu (ponad 5 GPa) i temperaturze (ok. 1500°C). W tych warunkach atomy węgla krystalizują na ziarenku, tworząc większy, surowy diament o regularnej strukturze.

2. Metoda CVD – Chemical Vapor Deposition

Metoda CVD przypomina atomowy „druk 3D”. Cienki plaster diamentu umieszcza się w komorze próżniowej, do której wprowadzana jest mieszanka gazów bogatych w węgiel (np. metan). Pod wpływem mikrofal gazy rozpadają się, a atomy węgla osadzają się warstwa po warstwie na diamencie, powiększając go. Proces ten pozwala na precyzyjną kontrolę wzrostu kryształu i uzyskanie diamentów o bardzo wysokiej czystości.

Obie metody pozwalają na produkcję diamentów o twardości 10 w skali Mohsa, co oznacza, że są one tak samo trwałe i odporne na zarysowania, jak kamienie naturalne.

4C – ten sam, najwyższy standard oceny

Zarówno diamenty laboratoryjne, jak i naturalne są oceniane według tych samych, rygorystycznych kryteriów 4C, ustanowionych przez Gemological Institute of America (GIA):

• Carat (Masa) – masa kamienia, wyrażana w karatach (np. 1 ct = 0,2 g).
• Cut (Szlif) – jakość wykonania szlifu, która decyduje o brylancji i iskrzeniu kamienia.
• Clarity (Czystość) – stopień, w jakim kamień jest wolny od wewnętrznych znamion (inkluzji).
• Color (Barwa) – odcień diamentu, od idealnie bezbarwnego (D) po lekko żółtawy.

Dzięki certyfikacji przez wiodące instytuty, takie jak GIA i IGI, każdy diament laboratoryjny posiada unikalny numer identyfikacyjny wpisany laserowo w jego krawędź, który potwierdza jego autentyczność, parametry i pochodzenie, zapewniając pełną transparentność zakupu.

Czy diament laboratoryjny można odróżnić od naturalnego?

Gołym okiem – nie. Nawet dla doświadczonego jubilera czy gemmologa rozróżnienie diamentu laboratoryjnego od naturalnego bez specjalistycznego sprzętu jest niemożliwe. Oba kamienie mają identyczny wygląd i właściwości. Różnice można wykryć jedynie w zaawansowanych laboratoriach gemmologicznych, które analizują subtelne wzorce wzrostu kryształu i śladowe ilości pierwiastków.

#BBD0E0 »